Kαι αφού λοιπόν δεν φοβόμουν πια άνοιξα πανιά και έβαλα πλώρη για νέους κόσμους. στα κατάρτια πάνω έβαλα ναύτες ικανούς, λοστρόμους γεμάτους δύναμη στα ματιά πυγμή στο σώμα και ποδιά σαν ξύλο μάγειρας μου είναι από τους πιο πεπειραμένους σ ολόκληρη την πλάση, τρελός γευσηγνωστης σας λέω! έχω και ορχήστρα πάνω στο καράβι μου βιεννέζικα βιολιά τραγουδιστές ραπ την Καπερναούμ πιανα από την μπελαλια κλαρίνα από την δέκατη και τρομπέτες φυσικά ραπ την γαλατινη! και για να ζηλέψετε λίγο ακόμα σας πληροφορώ πως στο ταξίδι μου αυτό έχω διαλέξει από διαφορές χώρες πανέμορφες γυναίκες. έχουμε και λεμέ γυναίκες από το καιρο και την Υεμένη από την ακτή του βλαβιδοστοκ κρυστάλλινα κορίτσια, γυναικάρες όλο μελί απόo την τεσλαφιξ κορμιά μπουκιά και συχώριο από την ντραβουντατστα κούκλες και κούκλες ευαίσθητες ρομαντικές και ζόρικες γυναίκες έτοιμες να γιατρέψουν την κάθε πληγή του σκληρά εργαζομένου πληρώματος. η αρχή μου όταν ξεκίνησα αυτό το ταξίδι ήταν ότι το προσωπικό μου δεν θα πρέπει να στερείται τις επίγειες χαρές. άπαρτε έναν και ρωτήστε τους αν έχουν παράπονο. ο τζελαλ ο σκληρός σαν πέτρα δείτε τον πετάει ραπ την χαρά του. η ανιζα η καθαρίστρια όταν τελειώνει την καθαριότητα του αμπαριού πετάει τις σκούπες και τα σκουπόξυλα και πρώτη πιάνεται στο χορό, ο Γιάννης ναύτης από το ντιρλιλι και ο τσoυφ γραφούν κάθε μέρα και από ένα ποίημα αφιερωμένο στην μέρα που ορθέ και τόσο ευχάριστα έφυγε. πάνε σας λέω πάνε οι φόβοι που είχα και δεν κοιμόμουνα τα βραδιά σαν να εκτιναχθήκαν στο υπερπέραν και από την έκρηξη βρέθηκα αυτό το καράβι και κάνω αυτά που κάνω μπορώ να φάω ότι θέλω να κοιμηθώ οπού θέλω να διατάξω και να υποβάλλω στο προσωπικό που χρήστηκα διαφεντευτης ότι θέλω ότι μου καπνίσει εκείνη την ώρα στο κεφάλι μου, καμιά φορά λέω βρε μπας και ονειρεύομαι τι στο δίχαλο τσιμπιέμαι τίποτα σαλιαρίζω τον εκατό μου πάλι τίποτα βάζω τον χερισμπεργκ και τον κ Κώστα ναύτες τις στεριάς να με χαστουκίσουν σκάτα μηδέν στο πηλίκο, δε βαριέσαι θα το ζηλώ κι οπού με βγάλει. ποιος όμως θα μπορούσε να φανταστεί αγαπητοί μου ότι έπειτα από εφτά χρονιά ακατάσχετων γλοιών και ακολασιών ορθέ η στιγμή που τα θα βαριόμουνα οικτρά όλα αυτά, εγώ που τα ζήσει όλα ως το μεδούλι εφτά χρονιά τώρα αυτό το ρημάδι το πλοίο. Τι χοροθέατρα με εκτυφλωτικά φορέματα, Ρώσους χορευτές με διαβολεμένη λάμψη στα μάτια να δίνουν μαγευτικές παραστάσεις κατά την διάρκεια της νύχτας. Πανηγύρια και πρίγκιπες από άλλη εποχή έσκαγαν μύτη μέσα από την μυστική είσοδο του καραβιού μου που μόνον εγώ την ήξερα αλλά μεταξύ μας δεν κατανοούσα τον τρόπο που λειτουργούσε. Ήταν όνειρο σας λέω εφτά χρονιά γλεντά, χορούς, καλαμπούρια, χορούς, ύπνους γλυκούς ποτέ στην ανέμη του καταρτιού ποτέ στην αγκαλιά ενός επιμόνου και αχαλίνωτου πλήθους που με θαύμαζε σαν θεό του. Και αυτό δεν με θάμπωνε καν. Εφτά χρονιά αναζητήσεων και αδιάκοπων συζητήσεων γύρω από κόσμους αθέατους για διαμάντια και ρουμπινιά για λαμπρούς επιστήμονες, συγγραφείς της αφανείας, καλαμπούρια της επίγειας ζώνης αναφορικά με ποδοσφαιριστές της α εθνικής περιόδου 96-97 καθώς και ανεπανάληπτες ατάκες που θα έκαναν τα στομάχια μας να γουργουρίζουν για αλλά εφτά χρονιά, φυσικά δεν έλειπαν και συζητήσεις για τους αρχαίους Έλληνες το συμπάν και τον χριστό. Ουφ ολίγες ήταν και οι παρουσίες επισκεπτών και προσωπικοτήτων που ούτε να το διανοηθείτε δεν θα μπορούσατε. για παράδειγμα αυτήν την στιγμή κρατάω μια φωτογραφία στα χέρια μου που δείχνει εμένα να πίνω πίνα κολαντα με τον τόμε κρουζ, στο δωμάτιο μου βρίσκεται αναρτημένο ένα κάδρο που απεικονίζει εμένα και τον τζειμς ντην επίσης είχα την τύχη να γνωρίσω το γιο του τζιμί χεντριξ τεο χεντριξ οπού μου ξεκαθάρισε όλες τις παραφημολογιες που τριγυρνούσαν γύρω από το όνομα του πατερά του και για όσους με κατηγορήσουν εν ζωή για photoshop και αλλά τέτοια γιατί μεταθανάτια δεν παίζει σίγουρα θα δικαιωθώ σας λέω ότι κάτω στο αμπάρι μου έχω αποκλειστικά βιντεακια τραβηγμένα με candid κάμερα. βιντεακια που δείχνουν εμένα σε τρυφερές στιγμές σαλιάσου και λογοδιάρροιας με την catrine deneuve στιγμές απείρου καλούς με τις spice girls την μέλινα Μερκούρη και τον Γιάννη παριο να σέρνουν το χορό σε έναν αρραβώνα που επινοήσαμε για το καλό της χρονιάς που έμπαινε, θα με βρείτε κάπου στο τέλος να ακολουθώ τα βήματα του χορού ασθμαίνοντας. τέλος αυτήν την στιγμή βλέπω ένα ιστορικό βίντεο οπού ανταλλάσω πάσες με τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ ρεφικ σαμπανατζοβιτς. Εφτά χρονιά απύθμενης και ασυγκράτητης χαράς και πλέον εδώ και ένα μηνά τίποτα από όλα αυτά τουλάχιστον για μένα. εδώ και ένα μηνά κάθομαι στο αμπάρι και κλαίω την μοίρα μου στο κατάρτι έχω γεμίσει ένα στρώμα με τσιγάρα. ξαφνικά θυμήθηκα την ανθρώπινη μου φύση την εποχή που τα υπνοσεδον γέμιζαν τις άγριες νύχτες μου και οι φόβοι μου σαν σκυλιά γάβγιζαν μέσα κι αυτοί. Η λέξη νοσταλγία ηχούσε σαν Κόνγκ κάθε μέρα μέσα στ’αυτια μου και ξάφνου έπεφτα σε λήθαργο και αναπολούσα στιγμές της παλιάς μου φοβικής άρα παρόλα αυτά αληθινής ζώνης. θυμήθηκα τον ίσκιο που σκέπαζε το σπίτι στο χωριό μου και εγώ τον ακολουθούσα και καθώς έπεφτε η νύχτα εγώ εκεί ερήμην έμεινα να κοιτάζω ότι είχε απομείνει. εκείνο το μηνά ήταν στιγμές που περπατούσα σε εκείνα τα μέρη και όταν σήκωνα το πρωί τις κουβέρτες έβλεπα την μάνα μου, στον τοίχο έβλεπα το χριστό κάτω ραπ το μαξιλάρι ένα βιβλιαράκι με την εικόνα της πανάγιας να με κοιτάει δακρύβρεχτη και σιωπηλή τι δέος φώναξα και δυο γιατροί του καραβιού έτρεξαν να δουν αν χρειάζομαι κάτι και τους διαολόστειλα με όλη την αγένεια που με διέκρινε εκείνο τον καιρό. περνούσαν οι μέρες ένιωθα ότι γερνώ και ας είχα πουλήσει την ψυχή μου σαν ένας σύγχρονος ντοριαν γκρει του αλμυρού παραδεισένιου όμως νερού. κι έπινα και ξέρναγα και στα ζαριά ξενυχτούσα που έβαφαν και ξέβαφαν το μέλλον μου το μέλλον όλων μέσα στο καράβι γιατί κακά τα ψέματα εγώ κρατούσα τις τύχες τους. κι όλα αυτά ξέρεις γιατί πιο πολύ από όλα μου λύπες εσύ που αν δεν σε έβλεπα πριν κοιμηθώ σιγά μην με έπαιρνε ο ύπνος που αν δεν άκουγα να άνοιγες το σύρτη και να έμπαινες μεθά μου σιγά να μην με έπαιρνε ο ύπνος. μέσα μας εκείνο τον καιρό γινόταν το κάτι άλλο. κάτι που δυστυχώς ήμουν αιώνια καταραμένος να μην το ξεπεράσω να μην το ξαναζήσω σε όποιον παράδεισο κι αν πήγαινα σε όποιο καράβι πλωτάρχης αν χριζόμουνα. που λέτε αυτό τον καιρό βιώνω μια ατέρμονη κατηφόρα δεν θέλω τίποτα πια Τσακιστείτε όλοι μπροστά από τα ματιά μου, φέρε μου κρασί να πιω Γιάννη, σταματήστε να παίζεται άθλιοι βιολιστές μην σας κόψω τα δάχτυλα, άθλιες γυναίκες μη μου χαϊδεύεται το στήθος μην μου χαλάτε τα μαλλιά πάτε αλλού να παίξετε εγώ εκείνη θέλω εκείνη νοσταλγώ και κάθε βραδύ από το κατάρτι μου την περιμένω να μου την φέρει ο άνεμος μα αυτός μου στέλνει μούντζες και καρπαζιές καθάριες θάλασσες μποφόρ και αστραπές. η ανυπόφορη μου πλήξη συνοψίζεται στις παρακάτω αράδες "τώρα ούτε χιούμορ ούτε ψηλές απρόσωπες κοπέλες ούτε αγωνιά να κυλάει στις φλέβες μου μήτε την συντροφιά σου δεν ισοσκελίζουν μήτε τα χιλιόμετρα που διανύσαμε μαζί φόβοι παντού στο κρεβάτι μου στην μουσική που ακούω στους τοίχους φόβοι και φοβίες αυτά και μ'αυτα παίρνω το κατηφορικό δρόμο που οδηγεί στο αμπάρι οπού έχω υποθηκευμένα τα καλλίτερα κρασιά γαλλικα,ελληνικα,στερπαριτικα και φυσικά τα παγκοσμίου φήμης γκαρμπαριαν. όταν κουρασμένος την πέφτω στην πρύμνη του καραβιού αποτιμώντας την μέρα, τις νίκες που γέμισαν τα ποτήρια μας ως τα χείλη και μεθύσαν τούς στρατιώτες μου κάνοντας τους μάλιστα να χορεύουν σαν ζουρλοί ως το πρωί τότε που λες πιάνω το γκαρμπαριαν και σβήνω μέσα του μνήμες του κόσμου που άφησα του κόσμου που ήμουν χθες του κόσμου που γεννήθηκα, μετά σβήνω που σε έχασα εκεί πίσω που δεν έφτασα εγκαίρως στην ώρα που έπρεπε αλλά λίγο έστω και λίγο αν με φώναζες νωρίτερα και έβαζες το εγώ σου κάτω θα σε πρόφταινα αλλά εσύ ήθελες να τα κανείς όλα και με όλους από δω ήθελες να αχείς από κει από εκεί να παίρνεις από αλλού να διεκδικείς! και έτσι έσβησα και εγώ μαζί σου μαζί και το τελευταίο μου τσιγάρο μέσα στο γκαρμπαριαν το είδα να σβήνει την ώρα που έπεφτα στην θάλασσα και σαν έκανε πουφ το τσιγάρο μου μέσα στο γκαρμπαριαν και έσβησε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεγάλος παφλασμός ηρθέ και κάλυψε αυτόν τον ανεπαίσθητο ήχο του πουφ. ήταν ο παφλασμός ενός γυμνού κορμιού που έπεφτε στην θάλασσα. ναι φίλοι μου αυτό ήταν το σώμα μου το κορμάκι μου έπεσε κατακόρυφα από την πρύμνη του καραβιού στην θάλασσα και αφού ταλαντεύτηκε μέσα στα κύματα που λυσσομανούσαν και αφού προσπάθησε για λίγο να ξαναγυρίσει πίσω μέσα σε πέντε λεπτά είχε ξεψυχήσει με έναν επιθανάτιο και ασάλευτο βρόγχο που άναρθρα αργότερα κάποιοι προσπάθησαν να το μεταφράσουν και το απόδωσαν που λέτε ως εξής "στην θάλασσα εκεί έπρεπε να σε πρωτογνωρίσω εκεί σε ξαναβρήκα"-ναι, ναι, ήταν όνειρο!
Σήμερα πήγα στην θάλασσα. Ήταν η Τρίτη Κυριακή στη σειρά, και έτσι έχει αρχίσει να γίνεται λιγάκι σαν παράδοση. Και οι παραδόσεις είναι σημαντικός θεσμός για κάθε λογικό άνθρωπο έτσι δεν είναι;
Κάθισα κάτω από το άγαλμα για να με χτυπήσει ο ήλιος. Κάπνισα τσιγάρα, το ένα μετά το άλλο, βλέποντας τον κόσμο να περνάει, να κάθεται να μιλάει και να χαμογελάει. Να με πρόσεξε άραγε κανείς όπως τους παρακολουθούσα; Τους έκρινα όπως το νοιώθω, ναι, τώρα πια μου είναι ξεκάθαρο, βυθίζομαι σε μια κατάσταση γλυκιάς ακινησίας. Αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα, χωρίς αμφιβολία. Μα τι μπορεί κανείς καλύτερο να περιμένει από αυτήν όταν είναι ήδη νεκρός;
Λοιπόν, σήμερα πήγα στην θάλασσα.
Χωρίς καλούς φίλους τι να την κάνεις την ζωή, χωρίς κρασάκι στις ταβερνούλες, ποτάκι στα μπαράκια, γκόμενες να παίζεις, χωρίς αμάξι, δουλεία, Πάσχα στο χωριό, συμβουλές από τους μεγαλύτερους, ιστορίες από τον στρατό, γέρους στο λεωφορείο, παλιά καλή rock- μουσική με ψυχή και όχι φτιαγμένη σε ηλεκτρονικά υπολογιστικά συστήματα, σαν το μπουζούκι όμως δεν έχει, νησάκια το καλοκαίρι, και κανα γαμήσι στην γκόμενα του φίλου, γιατί ο άντρας άντρας είναι και θα κάνει και την κουτσουκέλα του και μετά κάτσε εσύ να κλαίς σαν το ζώο, αλλά να τον συγχωρήσεις στο τέλος, που θα ξαναβρείς τέτοιο αρχοντομαλάκα, να την ακούς την μάνα σου ξέρει αυτή, μην κοιτάς που δεν τα λέει, είκοσι χρόνια πως τον έχει σούζα τον πατέρα σου, κάθε βράδυ ηρεμιστικό στο ουζάκι και σιγά και που θα πάρει χαμπάρι, επίσης όλοι οι alternative συγνώμη αλτέρνατιβ- ή μήπως ίντι- τύποι και τύπισσες, που δεν έχουν διαβάσει ούτε διπλό τεύχος Ποπάυ, άντε το πολύ κανα Άκου Ανθρωπάκο και περνάνε την μίζέρη ζωή τους για lifestyle στα περιοδικά, ο Κωστόπουλος μια φορά είχε γράψει σε μια φυλλάδα του που ούτε για κωλοσφούγγι δεν έκανε ότι οι καλύτεροι εραστές έχουν πάει και με άντρες γιατί έτσι ξέρουν καλύτερα τι αρέσει στις γυναίκες, έτσι σου είπανε να λες Κωστόπουλε μπας και βρεις κανα πιτσιρικά να σου σφυρίξει κανα γρήγορο, και δεν με νοιάζει αυτό, δεν πα να βάζεις και ψαλίδια στον κώλο σου, απλά να έτσι, μου την έσπασες. Που είχα μείνει; Α, ναι, τι είναι η ζωή χωρίς Λαζόπουλα, και επιθεώρηση στο Περοκέ και στο Δελφινάριο, χίπηδες να ξαπλώνουν στα πεζούλια, τζίβες και χασίσια εν έτει 2009 αν έχεις τον θεό σου, σίριαλ στην τηλεόραση, ελληνικά και ξένα απ όλα έχει ο μπαξές, διαφημίσεις στο ράδιο για λοβοτομημένους τουλάχιστον, βραβεύσεις τύπου ο Άντρας της χρονιάς (και με κεφαλαίο Α, μην και δεν πάρεις χαμπάρι) που οι νικητές είναι όλοι χοντροί, φαλακροί, πλούσιοι και παναγίτσα μου πόσο φλώροι, μάγκες στον δρόμο με εφτά κιλά αρχίδια, στο κεφάλι τους όμως όχι στο παντελόνι τους, η Ελπίδα Βαρδινογιάννη σαν την πούτσα πάντα μες στην μέση, και νεανικές εκπομπές- Ράδιο Αρβύλα και δεν συμμαζεύεται- 25χρονοι 60ρηδες, και συγκροτήματα με στίχους αλήθεια-παραμύθια, φεγγάρι-παπάρι freedom soul fire love heart can’t get you out of my mind, love is real love is true love is me and love is you, μονικαντρενταστερμπολεκκαιλολεκκατρινεντδεθριλμερυεντδεμπουφλέικσφελιζολινφιντελιτυφιλμματιζμαιγουετκαλβινναιτονερθ και δεν πιάνω καν Μαχαιρίτσες και τα ρέστα, αναρχικούς, κομμουνιστές, φασίστες, φιλελευθέρους, συντηρητικούς, μάγκες Κρητικούς, καρντάσια Θεσσαλονικιούς, βλάχους Λαρισαίους, τρελάρες Επτανήσιους, ανοργασμικιές ευαίσθητες γκόμενες, ψαγμένους djs, υπεύθυνους ανθρώπους σε υπεύθυνα πόστα που κάνουν σοβαρές δουλειές ξύνουν τα αρχίδια τους και άμα τελειώσουν τα ξύνουν και από την άλλη, που να ασχολούνται τώρα μαζί σου, και δώστου Μικρούτσικος στην τηλεόραση κυρ Αντρέα ο πατέρας μου με έβαζε να πηδάω την μάνα μου μαζί με τον σκύλο και το γυφτάκι στο φανάρι εδώ απέξω γιατί πουτάνες είναι οι γυναίκες τα παλιά τα χρόνια δεν ήταν μόνο η αδερφή μας και η μάνα μας, τώρα και αυτές -τι να κάνουμε παιδάκι μου δεν βρίσκονται τα λεφτά στον δρόμο, περνάμε δύσκολους καιρούς, άδειασε το καλάθι της νοικοκυράς, καμιά τσοντούλα μωρέ έτσι για την πλάκα να γελάσουμε λιγάκι, έλα Σούλα μου εδώ, τι να κάνω γιατρέ μου έχω ένα πόνο να εδώ ανάμεσα στο φρύδι και το μάτι, βάλτε κομπρέσα στον κώλο και ξαναπεράστε σε μια βδομάδα να δούμε τι γίνεται πληρώνετε στην γραμματέα μου έξω και πείτε της να έρθει μια στιγμή μέσα γιατί μου έχει γίνει φουρνέλο, σίδερο, κάγκελο και ανεμίζει, και σοβαροί, αστείοι, κέφιδες, καυλιάρηδες, πουτσαράδες, μικροτσούτσουνοι, επαγγελματίες, δυσκοίλιοι, emo, πάνκηδες, ροκαμπιλάδες, μεταλλάδες, χρυσαυγίτες, οικολόγοι, αυνάνες, βρωμιάρηδες και καθαρές γκόμενες ά όλα και όλα ούτε στο χέρι δεν το πιάνω κατευθείαν στο στόμα, πουτάνες πιο τίμιες από τις νοικοκυρές, χριστιανοί, πεντηκοστιανοί, ιεχωβάδες, παπάδες, σοφοί γέροντες στο άγιο όρος την έχουν κάνει λάστιχο από τη μαλακία, κακοί δάσκαλοι, κακοί καθηγητές, ανήλικοι εγκληματίες, τουρίστες, καυλιάρες γειτόνισσες, μπρατσωμένοι γείτονες, είμαι το παιδί από δίπλα μήπως σου βρίσκεται λίγος καφές και αν θες έλα να σου πετάξω και μια μην φοβάσαι μόνοι μας θα είμαστε μόνο με μια webcam θα σε δει όλο το internet να γαμιέσαι μήπως έχεις μια τζιβάνα να γυρνάει ο φοσμπά, έι για εσάς λέω νταήδες του σχολείου, μελλοντικοί αποτυχημένοι, άντρακλες, πολιτικοποιημένοι, απολιτίκ, φίλαθλοι, οπαδοί, φανατικοί καπνιστές, φανατικοί αντικαπνιστές, ηθοποιοί, ποιητές, φιλόσοφοι, πρωτοεμφανιζόμενοι τραγουδοποιοί, Έλληνες, Κύπριοι, Αλβανοί, Ρωσοπόντιοι, αντιαμερικάνοι και αμερικανάκια, μαύροι rappers, λευκοί ράπερς, σκυλάδες, πρεζάκηδες οδηγοί, ειρηνικοί διαδηλωτές, μπαχαλάκηδες, μοντέλα, κορίτσαροι σαν τα κρύα τα νερά, κόουτς, χοντρές χωρίς βυζιά, γκόμενες που αυθαίρετα αποφασίζετε ότι σήμερα το βράδυ είναι το δικό σας βράδυ, όχι δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι, Τζιμάκο Πανούση, γυναίκες μόνες ψάχνουν, αφεντικά, χωριάτες, πρωτευουσιάνοι, μαγκάκια, κωλόστρες, ερασιτέχνες εραστές, εμπρηστές, γκόμενες τόπλες, ρακέτες στις παραλίες, οικογένειες στις παραλίες, ήρωες πυροσβέστες, αγανακτισμένοι πολίτες, βιασμένοι συνταξιούχοι, υγιέστατοι 40ρηδες, αρρωστιάρηδες 20ρηδες, στραβωμένες θείαδες, στραβωμένες γκομενάρες στραβωμένες σερβιτόρες, έχετε γεμίσει τον κόσμο με τα σάπια σας κορμιά, βρωμάτε και γαμιέστε γαμιέστε γαμιέστε με χέρια και με πόδια, μας πρήξατε τα αρχίδια και ΓΑΜΙΕΣΤΕ!
Όνειρο ήταν και πάει.
Πίσω σε copyleftpanagiotis ladas/metsios pavlos
Σας καλωσορίζουμε στην σημερινή εκδήλωση, που σκοπός της, να παρουσιάσουμε το 3ο τεύχος του περιοδικού Copyleft.
μορφή πια μιας συλλογικότητα. Μιας συλλογικότητας με οριζόντια δομή ιεραρχίας, χωρίς να υπάρχουν ανάμεσά μας αντιπρόσωποι και διοικητικά συμβούλια. Δεν οριζόμαστε από την αρχή της πλειοψηφίας, για μας είναι σημαντική η θέση του ενός. Ψάχνουμε την ελάχιστη συμφωνία μεταξύ μας και την μίνιμουμ συναίνεση γύρω μας..
ν λέμε να συμμετάσχουμε.
